A few thoughts on Time



Κάθε χρόνο όταν το ρολόι αλλάζει από την χειμερινή στην θερινή ώρα και το αντίθετο – αν και η αλλαγή στην θερινή είναι πιο εκνευριστική διότι θεωρητικά χάνουμε μία ώρα ύπνο!- καταδιώκομαι από τις ίδιες σκέψεις: πλάσαμε εμείς την έννοια του χρόνου, ή ο χρόνος έπλασε εμάς; Πιο σημαντικά, αν μπορούμε να αλλάξουμε την ώρα του ρολογιού, μπορούμε να αλλάξουμε τον χρόνο γενικότερα;

Δεν μπορούσα ποτέ να καταλήξω σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Ωστόσο ως αστρολόγοι αντιμετωπίζουμε τον χρόνο με κάθε χάρτη που πρέπει να κρίνουμε. Και ως άνθρωποι, όλοι μας είμαστε υποκείμενοι στον χρόνο. Σε πρωταρχικό επίπεδο υπάρχει μια σημαντική διαφορά: ο χρόνος στην αστρολογία, είναι συμβολικός, καθώς όλο το σύστημα με το οποίο δουλεύουμε είναι το ίδιο συμβολικό. Ο χρόνος τον οποίο αντιμετωπίζουμε στην απλή καθημερινή μας ζωή είναι ευκολότερο να γίνει αντιληπτός. Η λέξη ‘αντίληψη’ είναι κλειδί όσον αφορά το θέμα του Χρόνου. Διότι είναι μέσα από τις αισθήσεις μας που μπορούμε να ξεχωρίσουμε αυτή την στιγμή από την παρελθούσα ή την μελλοντική. Προφανώς τότε, ο χρόνος υπόκειται στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να τον αντιληφθούμε.

Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, βρέθηκα σε μία κινηματογραφική αίθουσα πρόσφατα, να παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ του Patricio Guzmán, το οποίο ονομάζεται ‘Νοσταλγία για το Φως’. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα το συστήσω ανεπιφύλακτα, καθώς θεωρώ ότι είναι ένα έργο τέχνης από κάθε άποψη – για να μην αναφέρω και πόσο ενδιαφέρον σε επίπεδο αστρολογικών συσχετισμών.

Καθώς έβλεπα αστέρια και αστερισμούς να κινούνται στην μαγική μεγάλη οθόνη, ένας αστρονόμος υπέδειξε το γεγονός ότι όταν παρακολουθούν ένα αστέρι δεν βλέπουν το παρόν του, αλλά το παρελθόν του. Και αυτό γιατί μέχρι να γίνει ορατό το φως από ένα γεγονός σε εμάς, αυτό το γεγονός έχει ήδη γίνει παρελθόν. Επομένως δεν βιώνουμε την παρούσα στιγμή, γιατί μέχρι να μπορέσουμε να αντιληφθούμε την φύση, σημασία ή νόημα της, έχει ήδη γίνει ιστορία. Για παράδειγμα στον μικρόκοσμο μας , έως να μεταφερθεί διαμέσου νευρικού συστήματος μας ένα ερέθισμα και να αναγνωριστεί από τον εγκέφαλο μας, θα έχουν ήδη περάσει μερικά (ή και περισσότερα ανάλογα με το ερέθισμα) δευτερόλεπτα και άρα μέχρι να αντιληφθούμε το ερέθισμα αυτό θα είναι παρελθόν.

Αν πάρουμε αυτή την οπτική και την εφαρμόσουμε στην αστρολογία μας, ο χρόνος γίνεται λιγότερο αφηρημένη έννοια από όσο ίσως νομίζαμε. Αυτό που βλέπουμε σε έναν χάρτη μπορεί να αντανακλά μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά στην πραγματικότητα αντανακλά ένα γεγονός που έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Η πρόβλεψη λοιπόν τότε γίνεται η μελέτη του παρελθόντος, διότι το γεγονός έχει ήδη εκδηλωθεί μέσα στον Κόσμο, όμως καθώς η κατανόηση μας βασίζεται στην αντίληψη του χρόνου που έχουμε, το θεωρούμε μέλλον έως αυτό να εκδηλωθεί στην υλική σφαίρα και άρα να μπορούμε να το αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας.

Η αλλαγή της ώρας του ρολογιού, από μόνη της υποδηλώνει ότι ο χρόνος είναι μία έννοια που έπλασε ο άνθρωπος ώστε να διαχωρίζει τις στιγμές της αντίληψης του κόσμου μέσα στον οποίο ζει. Όμως στην πραγματικότητα, την πραγματικότητα του Κόσμου, ο χρόνος είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Ο αντικειμενικός σκοπός σε όλες τις περιπτώσεις ωστόσο, είναι να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το γεγονός που αναδεικνύει η συγκεκριμένη στιγμή.

Η ταινία τελειώνει με αυτή την πρόταση: ‘όσοι έχουν μνήμη μπορούν να ζήσουν στις εύθραυστες στιγμές του παρόντος. Όσοι δεν έχουν, δεν ζουν πουθενά.’  

Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ίσως η αστρολογία είναι η Μνήμη μας σε Κοσμικό επίπεδο - συνεπώς ένα τρόπος να κατανοήσουμε τα γεγονότα ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε τις δικές μας εύθραυστες στιγμές στο παρόν.


(Photo: The Persistence of Memory by Salvador Dalí)