A different Christmas Carol!


Λοιπόν, ήρθαν και τα Χριστούγεννα. Αυτή την εποχή του χρόνου τα περισσότερα άρθρα, ακόμα και τα αστρολογικού περιεχομένου, αφορούν προβλέψεις για το Νέο Έτος, τα Χριστούγεννα ή το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Θα ήταν καλή ιδέα να γράψω για το πόσο σοφά οι άνθρωποι στα παλιά χρόνια γιόρταζαν την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου σαν μια γιορτή Φωτός, γιατί ακριβώς εκείνο το σημείο ήταν αυτό που σηματοδοτούσε την σταδιακή επιστροφή του ηλιακού φωτός στον κόσμο. Ή ίσως για το πώς αντιλαμβανόταν τον κύκλο της ζωής, ο οποίος είναι τόσο όμορφα δεμένος με τον κύκλο της Φύσης. Δυστυχώς για εσάς, αποφάσισα να γράψω για κάτι που ενώ συνδέεται με το πνεύμα των αγίων ημερών, δεν βρίσκεται ευθέως μέσα σε αυτό – τουλάχιστον όχι όπως αυτό βιώνεται στις μέρες μας.

Την χρονιά που σύντομα θα μας αφήσει, παγκόσμια γεγονότα, τοπικά και γεγονότα παντού γύρω μου, είχαν τεράστιο αντίκτυπο στον τρόπο σκέψης μου – ή για να είμαι πιο συγκεκριμένη στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα και επομένως και την Αστρολογία. Με το ρίσκο να γίνω διδακτική – που δεν είναι καθόλου η πρόθεση μου – αισθάνομαι ότι είναι μια καλή στιγμή για όλους μας να συλλογιστούμε τι είναι αυτό που γιορτάζουμε (η  δεν γιορτάζουμε για όσους αντιπαθούν αυτή την εποχή του χρόνου).

Κάποιοι θα ακολουθήσουν τον δρόμο του θρησκευτικού αισθήματος, θα εξομολογηθούν, προσευχηθούν, θα λάβουν την Θεία Κοινωνία. Άλλοι θα στριμωχτούν στις ατέλειωτες ουρές εμπορικών καταστημάτων για να αγοράσουν πράγματα που δεν χρειάζονται αληθινά ή που νομίζουν ότι χρειάζονται και ακόμα περισσότερα για τους άλλους. Κάποιοι θα περάσουν τις γιορτές στην δουλειά ή μόνοι τους. Κάποιοι στον δρόμο – ένα αποτέλεσμα του καλούμενου μοντέρνου τρόπου ζωής, οι άστεγοι άνθρωποι. Κάποιοι θα γελάσουν και κάποιοι θα κλάψουν. Άλλοι θα αισθανθούν πεινασμένοι πνευματικά και άλλοι φυσικά. Έτσι πάνε τα πράγματα. Αυτή είναι η ζωή.

Η κάλπικη λίρα.

Ας θυμηθούμε την πιο διάσημη Χριστουγεννιάτικη ιστορία, γραμμένη από τον μοναδικό Τσαρλς Ντίκενς, αυτή του Κυρίου – είμαι μια ακραία περίπτωση -Μελαγχολικού ταμπεραμέντου – Εμπενίζερ Σκρούτζ. Ο Σκρούτζ θα μπορούσε να είχε γίνει ένα καλό παλληκάρι, αλλά φοβάμαι πως η κακή παιδική του ηλικία τον έκανε σκληρό σαν πέτρα. Πιστεύει ότι τα Χριστούγεννα είναι μια απάτη. Το μόνο πράγμα που έχει σημασία για αυτόν είναι το χρήμα. Επομένως είναι ένα λογικό συμπέρασμα αυτό του Σκρούτζ, για κάποιον που κοιτά τα πάντα υπό το πρίσμα … των χρημάτων.

Ο ήρωας μας είναι ένας μισάνθρωπος, εργασιομανής, απίστευτα τσιγκούνης και δεν δείχνει έλεος, αγάπη ή καλοσύνη σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Η συμπεριφορά του δεν περνά απαρατήρητη από …υψηλότερα κλιμάκια και την Παραμονή των Χριστουγέννων τον επισκέπτεται ο αποθανών συνεταίρος του (με χαρακτήρα παρόμοιο με αυτό του Σκρούτζ) ο οποίος έρχεται να τον προειδοποιήσει να αλλάξει ή αλλιώς θα είναι καταραμένος κι αυτός να περιπλανιέται στην γη, δεμένος με τις αλυσίδες της δικής του απληστίας. Σε μια τελευταία ευκαιρία που του δίδεται για να επιλέξει την μοίρα του, ενημερώνει τον Σκρούτζ ότι θα τον επισκεφτούν τρία φαντάσματα: πρώτα των Περασμένων Χριστουγέννων, έπειτα αυτό των Παρόντων Χριστουγέννων και τέλος το διαβόητο Φάντασμα  των  Μελλοντικών Χριστουγέννων.

Το φάντασμα του παρελθόντος φανερώνει πως δημιουργήθηκε το μίσος του Σκρούτζ για τα Χριστούγεννα. Εκτός του ότι ο πατέρας του τον εγκατέλειψε τέτοια εποχή, επίσης έχασε την αγαπημένη του όταν ήταν νεότερος σε ηλικία (κα τα δύο συνέβησαν αυτή την εποχή του χρόνου). Βλέπετε ανέβαλλε συνεχώς τον γάμο μέχρι να νιώσει ότι θα είχε αρκετά χρήματα για να υποστηρίξει μια οικογένεια. Φυσικά ο Σκρούτζ δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος για την οικονομική του κατάσταση: ήθελε όλο και περισσότερα χρήματα. Οπότε η κοπέλα κάποια στιγμή έχασε την υπομονή της και ακύρωσε τον αρραβώνα τους. Αυτό το γεγονός έκανε τον Σκρούτζ ακόμα πιο παγερό, ωστόσο κατηγορεί τους πάντες εκτός απ’ τον εαυτό του.

Το επόμενο είναι το φάντασμα του Παρόντος. Αυτό ανάμεσα σε άλλα του δείχνει τις απαράδεκτες συνθήκες ζωής από οποίες υποφέρει ο υπάλληλος του. Κακοπληρωμένος φυσικά (ο Σκρούτζ ήταν πράγματι ένα άθλιο αφεντικό) με ένα εύθραυστο, άρρωστο παιδί ενώ ο φτωχός υπάλληλος δεν μπορεί να παρέχει στο παιδί του τα κατάλληλα φάρμακα για να ζήσει. Ακόμα και η καρδιά του τσιγκούνη ήρωα μας σκιρτά και αφυπνίζεται η συμπόνια του.

Αυτό το φάντασμα τονίζει κάτι ακόμα: αποκαλύπτει δύο φρικτά στην όψη, υπάνθρωπα πλάσματα που μοιάζουν με διαστρεβλωμένες παιδικές εικόνες και ονομάζει το αγόρι Άγνοια και το κορίτσι Ένδεια. Αμέσως μετά προειδοποιεί τον Σκρούτζ: ‘Να φυλάσσεσαι και από τα δύο, και σε όλες τους τις διακυμάνσεις, αλλά πιο πολύ να προσέχεις αυτό το αγόρι, γιατί στο φρύδι του βλέπω γραφή που είναι Καταδίκη, εκτός αν η γραφή σβηστεί.’

Το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα και το Φάντασμα των Μελλοντικών Χριστουγέννων εμφανίζεται ‘σαν ομίχλη πάνω στο έδαφος’. Αυτό το Φάντασμα είναι πράγματι τρομακτικό. Φορά έναν μακρύ μαύρο μανδύα, είναι σιωπηλό και απειλητικό. (Μήπως σας θυμίζει κάποιον που επίσης κουβαλάει μονίμως ένα δρεπάνι για αξεσουάρ; Ναι, αυτόν εννοώ!)

Δεν προκαλεί έκπληξη που αυτό το Φάντασμα του δείχνει την προετοιμασία μιας κηδείας, μιας κηδείας στην οποία κανένας δεν θέλει να παρευρεθεί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον μακαρίτη και πολλοί φτωχοί άνθρωποι από πάνω χαίρονται διότι δεν θα χρειαστεί να επιστρέψουν τα χρήματα που είχαν δανειστεί απ’ αυτόν με ειδεχθείς όρους. Η περιουσία του αποθανόντος σκορπίζεται, κλέβεται και πουλιέται. Ο Σκρούτζ ζητά λίγο καλοσύνη και το φάντασμα του δείχνει μια άλλη κηδεία, αυτή του παιδιού του υπαλλήλου του. Το αγοράκι πέθανε, εξαιτίας της άρνησης του Σκρούτζ να προσφέρει ένα δίκαιο εισόδημα στον υπάλληλο του ώστε να μπορέσει να βοηθήσει το παιδί του.

Τέλος, κάνοντας το απόλυτο ξεκαθάρισμα, το Φάντασμα και ο ήρωας μας μεταφέρονται σε ένα νεκροταφείο, όπου το Φάντασμα δείχνει στον Σκρούτζ έναν παραμελημένο τάφο, στον οποίο βλέπει γραμμένο το όνομά του και συνειδητοποιεί ότι η κηδεία που του έδειξε στην αρχή ήταν η δική του! Αυτή είναι η κρίσιμη καμπή της ιστορίας που έρχεται σαν σοκ στον Σκρούτζ. Και μάλιστα τόσο ισχυρό είναι αυτό το σοκ, που ο Σκρούτζ παρακαλάει για έλεος και μια ευκαιρία να αλλάξει.

Ξυπνά ανήμερα Χριστουγέννων στο κρεβάτι του. Καταλαβαίνει ότι του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Ο ήρωας μας μεταμορφώνεται: αγκαλιάζει την ζωή και τους ανθρώπους με την μόλις ανακαλυφθείσα συμπόνια του και την φιλανθρωπία. Αγκαλιάζει την οικογένεια του και προσφέρει την καρδιά και την περιουσία του σε όσους τα έχουν ανάγκη.

Η ιστορία τελειώνει με αυτές τις λέξεις: ‘Πολλοί γελούσαν όταν έβλεπαν την αλλαγή μέσα του, αλλά τους άφηνε να γελούν και λίγο τους άκουγε. Γιατί ήταν αρκετά σοφός για να ξέρει ότι τίποτε δεν συνέβη σε αυτή την γη, για καλό, απέναντι στο οποίο κάποιοι άνθρωποι δεν γέλασαν στην αρχή. Και γνωρίζοντας ότι τέτοιου είδους άνθρωποι θα παρέμεναν τυφλοί έτσι κι αλλιώς, σκέφτηκε επίσης πως καλύτερα να ρυτιδώνουν τα μάτια τους από τα γέλια, παρά να έχουν την ασθένεια αυτή σε λιγότερο ελκυστική μορφή. Η δική του καρδιά γελούσε: και αυτό ήταν αρκετό για τον ίδιο.’

Ελπίζω πως το νόημα της ιστορίας είναι αρκετά προφανές. Θεωρώ ότι είναι πολύ μέσα στο πνεύμα της εποχής μας, καθώς ο Σκρούτζ βρίσκεται παντού, με διαφορετικές εκφράσεις, μέσα σε όλους μας. Και πιο σημαντικό, τα πράγματα που συμβαίνουν υπόκεινται στο θέμα της οπτικής: πως βλέπουμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν, ή που συμβαίνουν σε άλλους.

Θέτοντας τα πράγματα υπό μια άλλη οπτική, ζωή μας δίνεται, ωστόσο αυτή η ζωή μέλλει να έρθει σε ένα τέλος. Μια αλήθεια που δεν μπορεί να διαστρεβλωθεί, εξαπατηθεί ή αγνοηθεί. Ο υλικός κόσμος μέλλει να γίνει σκόνη και μέσα από αυτή την σκόνη, νέα ζωή να γεννηθεί. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπου που, κάτω από τα παχιά στρώματα χιονιού, κρύου και σκοταδιού, νέα ζωή σαλεύει αργά, υπομονετικά περιμένοντας το φώς και την θερμότητα να επιστρέψουν, ώστε να ξαναγεννηθεί. Ωστόσο αυτός είναι απλά ο κύκλος των πραγμάτων και αυτό είναι ακριβώς το σημείο που επιμένουμε να αγνοούμε. Αυτός ο κύκλος έχει να κάνει με την εξωτερική πραγματικότητα, αλλά επίσης συνδέεται και με την εσωτερική πραγματικότητα, την ζωή μας.

Παρά τα όσα λένε οι αντιρυτιδικές κρέμες και η επιστήμη – προς οικτρή μου απογοήτευση φυσικά! – παραμένουμε θνητοί. Οποιαδήποτε και να είναι η θεολογία ή κουλτούρα μας γι’ αυτήν ή την επόμενη ζωή, θα πρέπει να συμφωνούμε, ότι αυτή η ζωή, αυτή που τώρα ζούμε, είναι σημαντική. Επομένως το ‘τώρα’ γίνεται σημαντικό. Γιατί δεν υπάρχει άλλη στιγμή σαν αυτή, είναι μία στιγμή της προσωπικής, μοναδικής σας ζωής. Και σε μια σοφή αλυσίδα στιγμών που λέγεται ζωή, αυτή η στιγμή που ποτέ δεν θα επιστρέψει ξανά, συνδέεται με την επόμενη και την προηγούμενη. Σε αυτή την σοφή αλυσίδα, καλούμαστε άλλες φορές να αναγεννηθούμε και άλλες να περιμένουμε υπομονετικά. Άλλες φορές θα είμαστε στα ψηλά κι άλλοτε στα χαμηλά. Αλλά άσχετα με το σε πιο σημείο του τροχού και να βρεθούμε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι τα πάνω και τα κάτω είναι μέρος του παιχνιδιού. Υπάρχει ένα παλιό τραγουδάκι που μου αρέσει πολύ το οποίο λέει (σε ελεύθερη μετάφραση):

‘Με συγχωρείς, αλλά δεν σου υποσχέθηκα ποτέ ότι όλα θα’ ναι σαν ρόδινος κήπος
Μαζί με τις ηλιόλουστες μέρες, πρέπει να υπάρξουν και λίγες βροχερές, μερικές φορές.
Όταν παίρνεις, πρέπει να δίνεις, οπότε ζήσε και άφησε να ζήσουν, ή άστο να περάσει’

Αν υπογράφαμε πριν την ενσάρκωση μας μια συμφωνία νομίζω πως αυτή θα έμοιαζε πιθανότητα σε αυτούς τους στίχους. Αρκετά για εμάς, όμως. Είδαμε ότι η ζωή, η κάθε μία ξεχωριστά, είναι σημαντική. Είδαμε επίσης ότι η ζωή δεν έρχεται με εγγυήσεις ότι δεν θα έχει προβλήματα, ή με την υπόσχεση ότι θα είμαστε στην κορυφή. Και τέλος, ότι κάθε στιγμή της είναι σημαντική, όχι εξαιτίας της φύσης του χρόνου, αλλά γιατί αυτή είναι η ώρα μας να ζήσουμε και πως οι στιγμές έχουν το δικό τους νόημα σε κάθε ζωή, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι.

Σκέψου το καλύτερα: Ο πόλεμος τελείωσε (αν το θέλεις).

Ένας τρόπος να κατανοήσουμε πως συνδέονται οι στιγμές μεταξύ τους είναι να χρησιμοποιήσουμε την Αστρολογία. Κι αυτό γιατί η Αστρολογία όπως αναφέρθηκε ακόμα από το πρώτο άρθρο σε αυτό το blog (Astrology, an apple and a stairway to Heaven) είναι το εργαλείο που μας καθιστά ικανούς να δούμε την μεγάλη εικόνα, συμπεριλαμβανόμενης και αυτής της ζωής μας σαν ‘ολότητα’.  Πρόβλεψη θα πει να περιγράφεις μία στιγμή της ζωής που ακόμα δεν έχει βιωθεί. Με τον ίδιο τρόπο στους Ωριαίους χάρτες οι αποκλίνουσες όψεις δείχνουν τι έγινε στο παρελθόν και οι προσεγγίζουσες τι θα γίνει μετά. Φυσικά η Ωριαία είναι ο απόλυτος ύμνος στο ‘τώρα’, στην συγκεκριμένη στιγμή για την οποία καταστρώνεται ο χάρτης. Και αυτός είναι ο λόγος που θα πρέπει να χειριζόμαστε την Αστρολογία με σεβασμό – το Σύμπαν δεν μοιράζεται την εμμονή μας για κάποιο θέμα για το οποίο επιμένουμε να ρωτάμε συνεχώς.

Η άλλη μεγάλη στιγμή είναι αυτή που σημαδεύει ένα άτομο: η στιγμή που αυτό γεννιέται, ο γενέθλιος του χάρτης. Γεννηθήκατε μία φορά και έχετε μόνο έναν γενέθλιο χάρτη – βλέπετε το Σύμπαν ευτυχώς (ή όχι) δεν καταστρώνει χίλιους χάρτες για ένα θέμα (εμείς είμαστε το θέμα) αλλά χτυπάει μόνο μια φορά.

Αυτός ο μοναδικός χάρτης μας δίδεται και μέσα από αυτόν προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον σκοπό μας και την αλυσίδα των στιγμών που μέλλουν να έρθουν. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιος μπορεί να χαθεί τόσο πολύ μέσα στην μοναδικότητα του που να αγνοήσει το γεγονός ότι ο χάρτης του, όπως και η ζωή του, είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με αυτά των άλλων ανθρώπων και με τις ευρύτερες ομάδες ανθρώπων μέσα στις οποίες ζει: αυτό που συμβαίνει στον άνθρωπο δίπλα μας, επηρεάζει και εμάς, ακόμα κι αν αυτή η επιρροή είναι ‘μικρή’ ή ακατανόητη.

Μας επηρεάζει διότι υπάρχουμε μέσα στον ίδιο ευρύτερο κύκλο που υπάρχει και αυτό το άτομο – επομένως με τον ένα ή άλλο τρόπο, η στιγμή του άλλου θα έχει ένα αποτέλεσμα, ευθύ ή πλάγιο, πάνω στην δική μας. Η δυστυχία του, είναι δυστυχία μας. Η χαρά του είναι και δική μας χαρά – ή θα γίνει την ‘παρά 10 στιγμή’ της ζωής μας. Φυσικά κάποιος δεν μπορεί να δει πως αυτό το άτομο που – για παράδειγμα – χάνει την δουλειά του στην άλλη άκρη της γης επηρεάζει την ζωή του. Λοιπόν, αυτό το άτομο που πλέον δεν έχει δουλειά δεν θα αγοράσει αυτό που πουλάει η εταιρεία κάποιου άλλου επομένως μακροπρόθεσμα θα είστε μείον ένα σε ότι κι αν είναι αυτό που κάνετε για τα προς το ζην. Ή ίσως, αυτό το άτομο είναι συγγενής του αφεντικού σας και σας απολύει προκειμένου να δώσει την δουλειά σε αυτό το άτομο – και ούτω καθεξής με τα σενάρια που εδώ χρησιμοποιούνται μόνο για να κάνουν πιο χειροπιαστή την σύνδεση μεταξύ όλων των ανθρώπων. Αυτό που με απασχολεί είναι το γεγονός ότι, το τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου έχει έναν αντίκτυπο πάνω σε όλους μας, διότι τελικά, όλοι ζούμε κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό και παρεμπιπτόντως στο ίδιο σπίτι, που ονομάζουμε Γη. Το πρόβλημα είναι ότι προφανώς βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν εξωγήινους διαφορετικά δεν μπορώ να εξηγήσω την αδιαφορία μας.

Ο χάρτης μας, η ουσία αυτού που είμαστε, εκδηλώνεται στην αλληλεπίδραση του με τον κόσμο. Άσχετα με τις αντιλήψεις, ή την φιλοσοφία που έχει κάποιος για τον κόσμο, παραμένει γεγονός ότι είμαστε δεμένοι με τους άλλους, με τον ίδιο τρόπο που οι πλανήτες και τα στοιχεία είναι δεμένα μεταξύ τους, καθρεπτίζοντας τον Κόσμο. Το άλλο σημαντικό πράγμα που μας διδάσκουν τα Αστρολογικά σύμβολα είναι ότι μπορούμε να είμαστε μοναδικοί, να εκπροσωπούμε τις ατομικές μας πεποιθήσεις, αλλά ταυτόχρονα να είμαστε δεμένοι και εξαρτώμενοι από τους άλλους, χωρίς να υποβιβαζόμαστε και χωρίς να υποβιβάζουμε κάτι άλλο. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι έχουμε τον Άρη και την Αφροδίτη. Εκπροσωπούν – είναι – δύο εντελώς διαφορετικές αρχές. Ωστόσο είναι και οι δύο εξίσου σημαντικοί και απαραίτητοι. Η ατομική τους αξία όμως δεν σπάει τον εσωτερικό δεσμό τους : είναι και οι δύο πλανήτες. Ως τέτοιοι προορίζονται να κινούνται, ο καθένας με την δική του ταχύτητα και τις προσωπικές του αποσκευές, αλλά παρόλα αυτά μαζί, και με όλους  τους άλλους πλανήτες, να καθρεπτίζουν ένα άτομο ή μια στιγμή σε έναν χάρτη.

Αλυσιδωτές αντιδράσεις: Αγάπη, ο μεγάλος αναμορφωτής. 

Ας επεκτείνουμε το νόημα του κύκλου. Εκδηλωνόμαστε μέσα στον κόσμο όχι μόνο διαμέσου της ύπαρξης μας, που καθεαυτή είναι σημαντική, αλλά και διαμέσου της δράσης μας ή ακόμα και της έλλειψης αυτής. Για όλα τα παραπάνω ο καθένας είναι υπεύθυνος: μία δράση δημιουργεί μία αντίδραση που πυροδοτεί μία νέα δράση και ούτω καθεξής, δημιουργώντας αυτό που ονομάζουμε αλυσιδωτή αντίδραση. Αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα σε έναν άνθρωπο, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, μέσα σε μία ομάδα ανθρώπων, σε μία χώρα, σε μία ήπειρο, σε όλη την Γη. Στον Κόσμο.

Αυτό είναι το σημείο από το οποίο προέρχεται η αντίληψη ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Για τους περισσότερους ανθρώπους αυτή είναι μία απραγματοποίητη ιδέα. Ο λόγος που κάποιος βρίσκει αυτή την ιδέα μη ρεαλιστική, είναι ότι διδασκόμαστε να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσα από υπολογισμούς και στατιστικές. Ζούμε σε μια εποχή του Ερμή. Μας διδάσκουν να κάνουμε ανατομία στα πράγματα για να δούμε τι έχουν μέσα, παρά το γεγονός ότι αυτή η ανατομία τα καταστρέφει. Μας διδάσκουν να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μας χωρίζοντας την από τον υπόλοιπο κόσμο. Και τότε αρχίζουμε να ζούμε εντελώς στον μικρόκοσμό μας, στα μικροσυμφέροντα μας, χαμένοι στα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, αποκομμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ένας μοναχικός τρόπος ζωής και ένας τρόπος ζωής που φέρνει μόνο απογοήτευση καθώς είναι αντίθετος με την ίδια μας την φύση. Όμως η αλήθεια, κατά την άποψή μου, είναι πολύ μακριά από το τι ‘σκεφτόμαστε’. Η αλήθεια είναι ότι ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε τον εαυτό μας, είναι στην εκδήλωση του προς έναν άλλον.

Η μεγαλύτερη παγίδα στον σύγχρονο κόσμο είναι η πεποίθηση ότι πρέπει (ή μπορούμε) να κατανοήσουμε διανοητικά τα πάντα. Αυτό είναι ένα πολύ λογικό πράγμα να κάνει κάποιος, αν επισκευάζει το αυτοκίνητο του ή ασχολείται με τον υπολογιστή του. Δεν είναι όμως η καλύτερη προσέγγιση όταν κάποιος επιχειρεί να κατανοήσει την φύση της Αγάπης, της Ελευθερίας, της Συμπόνιας και άλλων αφηρημένων ιδεών. Αν ήταν έτσι κάποιος που συνάντησε την Αγάπη θα μπορούσε να την περιγράψει, να την αναλύσει, να πάρει και μια φωτογραφία – πιθανόν να την ποστάρει και σε κάποιο χώρο κοινωνικής δικτύωσης και να γίνει εκατομμυριούχος: ‘Αγάπη αποκεκαλυμμένη!:  είναι κόκκινη, ζυγίζει 1 τόνο, έχει 20 μέτρα ύψος, είναι φτιαγμένη από 5 δόσεις τσίλι πιπεριές και 4 δόσεις σοκολάτα, μοιάζει με τραμπολίνο και μυρίζει σαν βραστό!’ (ή σαν μπελάς!)

Άρα τα άσχημα νέα είναι ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τα πάντα χρησιμοποιώντας την λογική διαδικασία της σκέψης. Τα καλά νέα είναι ότι παρά το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα για τα σημαντικά πράγματα της ζωής, μπορούμε να τα συλλάβουμε με ένα διαφορετικό τρόπο. Δεν μπορούμε να κάνουμε ανατομία της Αγάπης, αλλά μπορούμε να την αισθανθούμε όταν την βρούμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε ανατομία της Ελευθερίας, αλλά σαφώς θα νιώσουμε την απώλεια της. Και δεν μπορούμε να κάνουμε ανατομία της Συμπόνιας, αλλά μπορούμε να την βιώσουμε όταν την προσφέρουμε ή την λαμβάνουμε.

Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι ένας, και ο κάθε ένας άνθρωπος, μπορεί πράγματι να αλλάξει τον κόσμο, απλά προσαρμοζόμενος σε όσα έχουν πραγματικά σημασία. Ο κύριος Αντουάν ντε Σεντ Εξυπερί, το είπε πιο όμορφα: ‘και τώρα αυτό είναι το μυστικό μου, ένα πολύ απλό μυστικό. Είναι μόνο με την καρδιά που κάποιος μπορεί να δει σωστά, όσα είναι ουσιώδη είναι αόρατα στο μάτι.’

Και αυτό που είναι ουσιώδες είναι να χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο μας, τις στιγμές που φτιάχνουν την ζωή μας, με τρόπους που έχουν νόημα. Για γίνει αυτό, θα πρέπει να αρχίσουμε να τιμάμε τον χρόνο που μας δόθηκε. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε την θνητότητα μας και έπειτα να αναλάβουμε την ευθύνη για το πώς περνάμε τον χρόνο μας. Αυτό εξαρτάται απόλυτα από εμάς.

Θα αποχαιρετήσω το 2012, με κάποιες πιο σοφές λέξεις που είπε η Μητέρα Τερέζα:

‘Εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε ότι αυτό που κάνουμε είναι απλά μια σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά ο ωκεανός θα μπορούσε να είναι λιγότερος εξαιτίας αυτής της σταγόνας που λείπει.’

Τις θερμότερες ευχές μου για υγεία, ευημερία, αγάπη και ειρήνη σε όλους!



Υστερόγραφο: Πολλοί μήνες πέρασαν από τότε που ανέβηκε αυτό το blog. Το ξεκίνησα νιώθοντας ότι ίσως μπορούσα, μακροπρόθεσμα, να καλύψω την ανάγκη εκείνων που θέλουν να μάθουν (ή να σκεφτούν) περισσότερο πάνω στην Ωριαία και την Αστρολογία γενικότερα, ή περιστασιακά να φιλοσοφήσουν και να διασκεδάσουν καθώς μαθαίνουν. Αυτό ήταν το προσωπικό μου στοίχημα: να γράψω για σημαντικά πράγματα, να κάνω κατανοητούς όρους και τεχνικές, χωρίς να τα γελοιοποιήσω, αλλά και χωρίς να γίνομαι σοβαροφανής σε καμία περίπτωση, απλά χάριν σοβαροφάνειας ή από φόβο μήπως δεν ληφθούν σοβαρά όσα γράφονται.

Πέρα από κάθε μου προσδοκία, άνθρωποι από όλον τον κόσμο μοιράστηκαν τα ενδιαφέροντα μου και την αίσθηση χιούμορ μου, γεμίζοντας τα εισερχόμενα μου με ενθαρρυντικά μηνύματα, απορίες και προτάσεις! Δεν μπορώ παρά να στείλω πολλά ευχαριστώ από την καρδιά μου σε όλους σας, μαζί με την υπόσχεση να συνεχίσω ακριβώς όπως ξεκίνησα – και μερικές φορές να γίνομαι και πιο σουρεαλιστική!